لینک *پایین مطلب *
فرمت فایل :Word (قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه:17
فهرست مطالب :
مقدمه:
بقعه ی شاهرکن الدین:
سیّد محمّد سبزقبا:
بقعه ی شیخ اسمعیل قصری:
شناخت و اطلاع پیرامون محل سکونت هر شخص جزء اطلاعات روزمره است که باید درمورد تاریخ گذشته، جغرافیای اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی منطقه ی خود بدانیم. تا بدین وسیله بدانیم امانت دار تمدن، فرهنگ و قدمت تاریخی هستیم که نباید درمورد آن سهل انگاری کنیم. پیرو همین مطلب برآن شدیم تا درباره ی محل سکونت خود ( دزفول ) بیشتر بدانیم خصوصاً نسل جوان که شدیداً نیازمند آگاهی از این میراث ارجمند گذشتگان خویشند.
به همین منظور مطلب زیر جمع آوری شده تا گامی در این مسیر برداشته باشیم.
درباره ی دزفول:
محل شهر: شهر دزفول مرکز شهرستانی به همین نام است که جزء استان خوزستان در جنوب غربی ایران واقع می باشد و در ْ32 و َ25 طول شرقی از نصف النهار گرینویچ واقع است.
فاصله ی آن تا شوشتر که در جنوب شرقی دزفول است 12 فرسنگ و تا ایستگاه راه آهن اندیمشک قریب دو فرسنگ است. در ساحل شرقی رود « آبریز » قسمت اصلی و قدیمی شهر بنا گردیده و پل تقریباً به طول ( 394 ) متر است و فعلاً 16 دهنه بر روی پل قدیمی ساخته شده است.
وجه تسمیه نام شهر دزفول:
در نیمة اول سده ی چهارم، اصطخری این شهر را « اندامشک » نام برده و بعدها در قرن هفتم یاقوت حموی درباره ی این شهر می نویسد: « قصر روناش » شهرستانی است از اهواز که مشهور به « دِز پُهل » می باشد.
در سده ی هشتم « ابن بطوطه » مورخ آنرا یکی از دروازه های شوشتر، « دروازه ی دسبول » ثبت کرده است.
حمد الله مستوفی نیز آنرا ( اندامش _ اندلشک ) گفته است که ظاهراً بعدها پس از نام_ های قدیمی این شهر کلمه ی « دزفول » جایگزین اسامی دیگر می گردد.
اگر چه « یاقوت حموی » کلمة دزفول را که در اصل « دزپهل » بوده، مرکب از « دز » یا دژ به معنی قلعه ( کوشک ) و پهل می داند که به معنای دیگر « قلعه پل » است و در اثر کثرت استعمال به ( دزفول ) تغییر یافته است.
&zwnj آثار باستانی دزفول:
1_ مهمترین آثار باستانی دزفول، مسجد جامع آن است. این بنا که به ثبت اداره ی باستانشناسی رسیده است، یادگار سده ی هفتم هجری است شامل بر یک ایوان ( شبستان ) بزرگ و دو منار در جانبین آن. دارای 51 ستون و حیاطی به طول و عرض 27*30 متر و زیرزمین ( شَوادون ) بزرگ و تعلیقات دیگر، که امامت آنرا از سال های گذشته سادات آقامیر به عهده داشتند.
2_ بقعة رودبند:
چنانکه مشهور است بقعه ی سید علی معروف به سیّد سلطانعلی رودبند ( شاه دریابند ) که با نسبی به چندان طولانی به امام رضا (ع ) می رسد، جزء بناهای قدیمی و نیز از زمان تیموریان است. خواجه علی سیاهپوش معروف به رودبند نسب شریفش با بیست و دو واسطه به امام الهمام موسی الکاظم ( ع ) منتهی می شود. ایشان مدّتی در دارالارشاد اردبیل سکنی داشته و به تزکیه ی نفس و تصفیه ی باطن اشتغال پرداخت. تا اینکه شبی از شبها در خواب به شرف یابی امام محّمد جواد ( ع ) رسید. ایشان می فرمایند: یا علی از جانب جدّم رسول خدا مأموری به قلعة دزفول بروی و سکنه ی آنجا را به دین حقّ و مذهب اثنی_ عشر ارشاد و هدایت کنی و برای تنبیه و انذار ایشان اختیار آب رودخانه آنجا را جدّم رسول خدا به امر حقّ به تو مفوّض داشته .
سیّد سلطانعلی نیز بی درنگ بار سفر بسته و به این دیار می آید و به ارشاد مردم می_ پردازد. یکی از عنایات و معجزات ایشان در دزفول بعد از خواستن گواه و دلیل حقّانیت دعوت مردم به راه راست توسط سید علی، بند آوردن و خشک شدن آب رودخانه ی پرآب دزفول در پی مسخر و استهزا ایشان و گفتار صادقشان توسط برخی مردم نادان و غافل شهر است. که بعد از مشاهده ی این اتفاق همه ی مردم از زن و مرد، کوچک و بزرگ به نزد ایشان آمده و با التماس و ندامت، خواهان جاری شدن مجدد آب رودخانه توسط ایشان می_ شوند. سیّد بزرگوار نیز به مردم
